JAK ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM O ŚMIERCI UKOCHANEGO PSA

               Odejście pupila zawsze jest trudnym tematem. Sami średnio sobie z tym radzimy, a jeszcze trzeba było porozmawiać z dziećmi o tym, że nasz pies już nie wróci. Supeł trafił do nas dziesięć lat temu, jako dorosły pies. Przyprowadził go syn. Duży, brudny, z supłami na sierści. Nie było innej opcji imienia. Po ustaleniu, że nikt go nie szuka, został u nas. 

Piękny, wielki, z błyszczącą, czarną sierścią. Zawsze skory do zabawy. Z ogromną miłością do wody i ucieczek. Jego piłeczka zawsze magicznie lądowała pod nogami człowieka, a czarny nos podsuwał ją bliżej. Kiedy Mela z przyjaciółką były małe, nie raz zmiatał je ogonem, merdając radośnie. Każdy nadal pamięta, że wchodząc do nas, miał szansę być staranowany w furtce przez Supła.

Mela miała go od urodzenia. Był zawsze. Teraz już go nie ma. Byłam z nim do końca, wygłaskałam za nas wszystkich. Na siebie też wzięłam rozmowę z dziećmi o stracie ukochanego psa. Przygotowałam się tak, jak umiałam i chyba wyszło całkiem nieźle. Kupiłam ulubione przekąski dzieci, włączyłam film o psie i zaczęło się...

Mela wybuchnęła od razu płaczem, ale pozwoliłam jej na to. Płacz, smutek, pokazanie uczuć są naturalne. Każdy przechodzi żałobę tak, jak tego potrzebuje. Fajny i nieco smutny film o psie to "Marley i ja". Marley to jasna wersja naszego Supła, dlatego film uznałam za odpowiedni. Podziałało. Starsza nieźle przyjęła informacje o stracie psa, jednak na drugi dzień w  szkole dodał ją jednak smutek i koleżanki pomogły jej się pozbierać. To też dobrze. Każdy ma swój czas na smutek i swoje tempo. 

Gdybym miała podpowiedzieć komuś, jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci pupila? Szczerze. Zawsze szczerze i z emocjami. Warto powspominać, pooglądać zdjęcia, włączyć film, który pomoże zrozumieć emocje, jakie towarzysza stracie.