ŻAŁUJĘ, ŻE MAM DZIECI!

                                                                                                                                                                                        
 

        Tak osobiście i emocjonalnie jeszcze nie pisałam. Pierwszy raz może okazać się nieco nieudolny, jednak od kilku dni intensywniej niż zwykle czuję strach.  Boję się własnych myśli...

   

Miałam szesnaście lat, gdy pierwszy raz w mojej głowie pojawiła się myśl o dziecku. W wieku lat siedemnastu poznałam ojca mojego pierworodnego. Mając osiemnaście wyszłam za niego za mąż, rok później urodziłam syna. Ciąża, choć od początku zagrożona okazała się szczęśliwie donoszona. A facet okazał się tak toksyczny, że szkoda na niego nawet tej linijki, którą właśnie mu poświęciłam. Nie było łatwo, ani przyjemnie, jednak miałam już dziecko. Miałam kogoś, kto mnie kocha.

Plan nie był najlepszy, jednak do jego realizacji i ponoszenia konsekwencji byłam gotowa. Kilka lat później poznałam poznałam męża. Rozwodziłam się właśnie z byłym. Chłodna kalkulacja. Sytuacja rokująca rychły koniec czegoś, co się nawet nie zaczęło. Jednak kiedy los mimo wszystko dawał i znaki, że to TEN poddałam się rozwojowi wydarzeń. Po przejściach, z trzeźwą oceną przyszłości zdecydowaliśmy, że chcemy mieć wspólne dziecko. Moje marzenie o córce zaczęło być realne. Związałam się z człowiekiem, z którym jestem do dziś. Kolejna zagrożona ciąża spędzona w szpitalu. Po kilku latach pragnienie dziecka okazało się tak silne, że zaczęliśmy snuć plany. Wiązało się to ze zmianą trybu życia, badaniami i... staraniami. Ciąża przebiegała książkowo. Choć czasem słyszałam pytania: "po co ci to było? masz dwoje odchowanych dzieci, a teraz znów pieluchy", "troje dzieci, na co ci tyle?" było cudownie.

        Chyba stabilizacja rodzinna i finansowa pozwoliły mi na realizację marzenia. marzenie, które biega po mieszkaniu, świeci wesołymi oczami i rozbraja nas wesołym usposobieniem. Każde z dzieci kocham inaczej. Najstarszego miłością dojrzała i wymagającą, starszą córkę miłością trudną i pełna poświeceń, najmłodszą miłością entuzjastyczną i radosną. Mam dzieci. Jednak z perspektywy czasu wiem, że był to skrajny egoizm. Każdego dnia zamartwiam się o nie, o ich przyszłość i bezpieczeństwo, o czym pisałam TU. Wydarzenia w kraju i na świecie nie napawają optymizmem. Tak bardzo żałuję, że zdecydowałam się na nie, bo nie znam przyszłości. Czy zdołam je ochronić przed złem tego świata? Czy zdrowie i siłą pozwolą mi na to, by dbać o nich, aż będą umiały same o siebie się zatroszczyć? Ten strach nie daje mi w nocy zasnąć.