PIASECZNO-MIASTO PRZYJAZNE MATCE Z DZIECKIEM?

Zdarza mi się , jak to miało miejsce wczoraj w mojej wsi głębokiej wyjechać do miasta. Oczywiście w pierwszych pięciu minutach planu wyjazdu pojawia się problem: fotelik samochodowy pojechał wraz z tatuniem. Ponad godzinne próby szukania wśród znajomych kończą się porażką (każdy akurat ma wyjazd z dzieckiem). Zostaje pociąg. W sumie nie jest źle-komfort jazdy zapewniony.

Nie dziwi mnie fakt, iż wszyscy faceci na stacji wsiadają nagle do przedziału obok, a tylko filigranowa starsza kobieta podbiega by pomóc zapakować mi wózek z Melką do przedziału. W przedziale każdy do dziecięcia mego się uśmiecha, przy wysiadaniu znów mogę liczyć tylko na pomoc kobiety.

Zostaje tylko przeniesienie wózka (wzięłam dla komfortu Melki ten większy) przez toru i podprowadzenie go pod górkę. Luz. Biorę 15kg wózek, w środku 12kg Mela. Niosę go przez tory (kto zna Piaseczno wie, jak wygląda wyjście z peronu-albo schody, albo tory). Tuż za mną czeka na to samo przejście mężczyzna z rowerem. Pełen luz. Przecież powszechnie wiadomo, że matki miewają nadludzką siłę. Plącze się w tej mojej spódnicy do ziemi, ale niosę wózek. Po przedarciu się przez tory (na wcześniej wspomnianych CHOLERNYCH schodach nie ma podjazdu) natrafiam na małe jeziorko, kamienie i błoto. Luz. Szarpię wózkiem, podjeżdżam, cofam, szarpię. Facet za mną ziewa. Dałam radę.

 Mknę do przychodni przy szpitalnej (co za idiota nazywa sąsiednią ulicę Szpitalna, a tą przy szpitalu Mickiewicza?). Ulica ta jest dziełem genialnego artysty. Chodnik ma 40cm szerokości, a w miejscach szerszych rośnie na środku drzewo (?). Po drugiej stronie, chodnik jest tylko miejscami, reszta to drzewa i trawniki. Gdy już mam kawałek szerszego chodnika tak, że jest szansa jechać tam z wózkiem stoi na nim  auto... Luz, pójdę z dzieckiem ulicą.

Kolejnym miejscem projektowanym w pijanym zwidzie jest  jest chodnik i ścieżka rowerowa od Okulickiego do Decathlona (no co? rower muszę kupić, nawet dwa, bo jeden mi ukradli latem). Idę sobie spokojnie (pozdrowienia dla okolicznych degustatorów trunków na świeżym powietrzu) i pół wózka tonie mi w niepozornie wyglądających kałużach. przejście pod wiaduktem było również pouczającym doświadczeniem.
Wózek grzęz w błocie, kałuża wlewała mi się do kosza, podjeżdżam, cofam, szarpię, podjeżdżam... Zniecierpliwiony facet patrzy ponaglająco. Luz. Dałam radę.

Pakowanie wózka do auta to również ciekawe przeżycie. Dziecko w foteliku, a my z małżonem 20 min myślimy, jak złożyć wózek  (składaliśmy go raz-wioząc do domu-na wyjazdy używamy małej spacerówki). Całą sytuację obserwuje zniecierpliwiony facet, który mając hektar parkingu czeka cały ten czas na miejsce, które planujemy opuścić. Dopiero, gdy ręką pokazuje mu resztę parkingu doznaje olśnienia i odjeżdża.

Małżon pojechał, a mnie czeka rozłożenie wózka by pójść z dzieckiem na spacer. Życzcie mi powodzenia, bo na facetów na pewno nie będę mogła liczyć.