ATRAKCYJNA KOBIETA.

               Co pierwsze masz na myśli mówiąc: atrakcyjna kobieta? Jakie masz wyobrażenie atrakcyjności? Masz problem z samoakceptacją? Widzisz wciąż swoje wady, a zalety tak skutecznie maskujesz, że i inni ich nie zauważają? Nie. Takich ludzi nie ma. No dobrze są, jednak po tym poście będzie ich znacznie mniej.

          Wychowałam się w czasach, gdy dzieci i ryby głosu nie miały, a dziewczynki musiały być grzeczne i skromne. Nie pytane się nie odzywały, przepuszczały w drzwiach starsze osoby, ustępowały im miejsca itd. Znam wszystkie zasady dobrego wychowania, próby nauczenia mnie uległości i podporządkowania. Rola długowłosej dziewczynki w śnieżnobiałej, cały dzień czystej sukieneczce jakoś do mnie nie pasowała. Za pociągnięcie mnie za warkocz spotykała śmiałka należyta kara. Jeden nawet odważył się pocałować mnie w przedszkolu. Miałam trzy lata i jak dziś pamiętam karę na woreczkach z grochem, za robicie chłopcu jabłka na głowie. Wspinanie po drzewach, strzelanie z procy i łuku było codziennością. A co niby miałam robić, skoro na mojej ulicy mieszkali sami chłopcy? Dostosowałam się.

     

 
        W okresie dojrzewania byłam najwyższa w klasie. Niebotycznie długie nogi rzucały się każdemu w oczy, a ja byłam....zakompleksiona. Cicha, choć pyskata, skryta, choć potrafiłam się postawić. Tak oto natura walczyła z wpajanymi naukami bycia skromną.

         Czy jestem pewna siebie? Pewnie trochę tak, zależy w jakiej dziedzinie. Jednak wiem jedno. Mam trzydzieści siedem lat, troje dzieci i w pełni się akceptuję. Kocham się z moim długim nosem, płaskim brzuchem, rozbitym kolanem, błyskiem w oku, połamanymi końcówkami włosów i łabędzią szyją. Chodzę w czapce od początku września i nie mam z tym problemu, choć jeszcze kilkanaście lat temu nie rozumiałam, czemu starsze panie chadzają w beretach. Gdy trzeba założę wysokie obcasy, jednak na co dzień śmigam w trampkach. Dbam o siebie (od wczoraj nie jem cukru-kibicujcie, bo walczę ze słodyczoholizmem), czasem nawet ćwiczę, robię domowe spa, wcinam zastraszające ilości warzyw i owoców, lubię fajne kosmetyki. Nie urażając żadnej fryzjerki nie cierpię, gdy ktoś dotyka moich włosów, to samo dotyczy kosmetyczek-miziać może mnie mąż w łóżku, reszta zabiegów pielęgnacyjnych to dla mnie zło konieczne. Regeneruję się sama.

        Było podobnie? Kompleksy w szkole, wpajanie poczucia skromności i wstydu? Było. To jak do cholery mieliśmy wyrosnąć na pewnych siebie, przebojowych dorosłych? Niezależnie od wzrostu, czy gabarytu, atrakcyjność siedzi w twojej głowie. Przechytrzyliśmy system, jakoś się udało. Tobie też?

takie tam domowe spa