czy należy wycinać dziecku migdały?-historia prawdziwa

Wielu rodziców boryka się z dylematem:wyciąć migdałki, czy nie?

Gdy ich dzieci mają częste infekcje,wchodzą z antybiotyku na antybiotyk.

Wątpliwości te są oczywiście słuszne, gdyż każdy zabieg, zwłaszcza na dziecku budzi obawy.

Jedni mówią, że po wycięciu migdałów dzieci przestają chorować, drudzy wręcz przeciwnie.

Jak jest naprawdę?

Migdałki znajdują się po obu stronach gardła, między grzbietem języka a języczkiem, który wyrasta z podniebienia. Są w nich produkowane substancje (tzw. antygeny), które służą do wytwarzania przeciwciał - skutecznej broni przeciwko drobnoustrojom. U niemowlęcia i małego dziecka pełnią bardzo ważną rolę. Kiedy jednak dziecko dorasta, migdałki produkują coraz mniej skutecznych przeciwciał. Dlatego w okresie dojrzewania nie są już tak istotne w budowaniu odporności organizmu. A więc ich usunięcie nie przynosi dziecku szkody.

Przerośnięte migdałki

Zdarza się, że migdałki podniebienne zbytnio się rozrosną. Dzieje się tak zazwyczaj po częstych infekcjach. Są wtedy mechaniczną przeszkodą w gardle, która utrudnia połykanie. Przerosnąć może także migdałek gardłowy (tzw. trzeci migdał), a to utrudnia oddychanie przez nos. Ale to nie koniec kłopotów z tym związanych. Przerośnięty migdałek gardłowy zatyka część trąbki słuchowej, a wtedy do ucha środkowego nie docierają kolejne porcje świeżego powietrza. Jeśli taki stan długo się utrzymuje, w uchu zaczyna gromadzić się płyn. Kończy się to niedosłuchem lub zapaleniem ucha środkowego. Łatwym do zaobserwowania zewnętrznym objawem przerostu migdałka gardłowego jest to, że dziecko chrapie podczas snu. Jeżeli chrapaniu towarzyszą bezdechy, trwające kilka lub kilkanaście sekund, trzeba migdałek usunąć. Nie można tego lekceważyć, bo bezdech może prowadzić do poważnych zmian w płucach, a w skrajnych przypadkach nawet do zatrzymania akcji serca.

Przerośnięte migdałki podniebienne, nawet jeśli nie są przyczyną częstych zapaleń czy angin, poważnie utrudniają dziecku połykanie. Maluch nie chce jeść, bo nie może bez problemu połykać. W takich sytuacjach nie usuwa się całkowicie migdałków, a jedynie je przycina, czyli zmniejsza chirurgicznie.*źródło

Syn pierwszą anginę ropną miał w wieku 6 miesięcy.

Niektórzy lekarze uważają, że jest to niemożliwe,ponieważ angina  w tym wieku jest niezwykłą rzadkością.

Ciągły płacz, wymioty, biegunka i temp 40 st. Taki scenariusz miałam średnio co trzy tygodnie do

ukończenia przez niego dziewiątego roku życia.

Trzy antybiotyki w ciągu dwóch miesięcy tak do drugiej klasy szkoły podstawowej.

Nie dość, że opuszczał dużo szkoły, był wciąż osłabiony.

Na jednym z nocnych dyżurów (angina objawiała się u syna w ciągu minuty- gorączka 40+ i wymioty)

lekarz powiedział, że ma migdały do wycięcia.

Spytał czy często choruje?

Jego zdziwienie było ogromne, że nikt wcześniej nie zaproponował tego zabiegu.

Migdały syna były tak przerośnięte, że w stanie naturalnym,

bez infekcji, dziurka do gardła była wielkości 10 gr, kiedy przychodziła ropna angina

otwór ten stawał się o wiele mniejszy.

Po tej diagnozie poszliśmy do innego lekarza, który również stwierdził: migdały do wycięcia.

Oczywiście nie jest to takie proste.Należy się zapisać na zabieg

(moich dzieci ze względu na słabą krzepliwość krwi nie przyjmie każdy szpital), zrobić zalecone badania

i (tu nie lada wyzwanie) utrzymać zdrowe dziecko trzy tygodnie przed zabiegiem.

Na zabieg przyjął nas warszawski szpital na rogu Litewskiej i Marszałkowskiej.

Miesiąc przed zabiegiem nie było w domu żadnych lodów,

zwolnienie z w-fu, nadzór szkoły, żeby syn nie biegał. W zdrowe trzy tygodnie zaangażowało się wile osób

(za co po raz kolejny dziękuję). Termin zabiegu zbiegł się w czasie z moim terminem porodu.

6 października 2006 r, w/w szpital

Czekamy w kolejce od 7-ej rano, rejestrujemy się po godzinie,

 ok 9,30 pani z rejestracji zaprasza nas na badania

-w jakim celu?-pytam-dostarczyłam komplet badań wraz ze skierowaniem

-yyy-jąka się pani-bo te badania zaginęły nam w zamieszaniu

-w ciągu godziny od dostarczenia?

Poszliśmy na pobranie krwi, siusiu do pojemniczka, czekamy.

Mam ogromny brzuch, dziecko kopie niemiłosiernie, krzesło wbija mi się w tyłek, czekamy.

 godzina 11,15

-pani M. mogę prosić?

-J.-poprawiam 

-ale syn ma inne nazwisko...

-to jakiś problem?

-nie, mamy inny problem, zaginęła karta pani syna, musimy powtórzyć badania

-to kur*a jakiś żart?

bez odpowiedzi

Idziemy na badania. Krew, mocz.

Sikam co 5 min (wspomniałam, że mam na dziś termin porodu?), krzesła coraz bardziej mnie denerwują,

kolejka się jakby wydłuża zamiast skracać.Bolą mnie plecy, brzuch, dupa od siedzenia.

Trzy osoby przede mną, wciskają kolejne siedem. Płaczę i klnę na przemian.

Podchodzi do mnie sprzątaczka:

-widzę panią od rana właśnie kończę pracę, siedzi pani tu cały dzień, a pani w ciąży... jak zaraz załatwię...

(tak, przyszłam przed tą panią, odsiedziałam 9 godzin!!!).

Weszła do gabinetu. Za chwilę wyczytuje nas z niego pielęgniarka.

-dzień dobry-mówi lekarz-nazwisko

-podaję

-nie mam państwa karty

telefon do recepcji....

-musimy powtórzyć badania-karta zginęła

-najpierw badanie syna, nie wyjdę stąd, czekałam 9 godzin, żeby tu trafić, badanie na oddziale mu zrobią, zanim tu weszłam raz zginęły moje badania, które wykonałam prywatnie, a teraz dwa razy zgubiona została karta (lekarz przemilczał-widać norma)

Dostaliśmy kartkę by wejść na oddział. Na oddziale inny świat. wszyscy mili, uczynni,

zdziwieni tak długim oczekiwaniem na dole.

Nie zostaliśmy tam, okazało się, że lekarz prowadząca boi się, że urodzę na oddziale 

Migdały zostały podcięte miesiąc później. Syn bardzo wymiotował po narkozie,

ale dał radę. 

Od tej pory minęło 8 lat. Może trzy razy w tym czasie był na antybiotyku, nie choruje.